4 buçuk milyar yıllık bir gezegenin bir göz kırpması süresinden uzun olmayacak kadar diliminde toprağa ayak basmış bir türün, 27 yıllık bir üyesi olarak diğer insanları ve hayvanları, suyu ve rüzgarı, kömür sobasının sıcaklığını ve karın soğukluğunu, kuşların cıvıltısını ve çocuk kahkahalarını görmüş ve duymuş ve deneyimlemiş bir insan olarak "daha ne var yapmadığım" diye düşünüyorum. sevgilinin nemli dudaklarını ve damarlarımda dolaşan alkolün sıcaklığını da hissettim mesela... dostum dediğim insanın omzunda ağlamanın ve hiçbir söz söylemeden tek bir dokunuşuyla beni nasıl da anladığını ve gözlerine baktığım zaman acılarımı nasıl kendi yüreğinde hissettiğini de deneyimleme fırsatı buldum.

sözlerimi kimseye esirgemeden yaşamanın tadına da vardım -ki bu beni iş hayatında çok zorladı-, çadırımda denizin dalgalarını dinlerken uykuya da daldım... ne kaldı geriye? gerçekten güzel şeyler yaşadım 27 senelik yaşamımda. sanırım bir insan çok güzel yaşamayı bildikten sonra, yaşamın kendisine sunduğu mütevazı şeylerin tadını alınca geriye kalan yaşamı için çok da büyük şeyler beklemeyebiliyor. güzel bir şey bu...

insanın hırsları, göğüs kafesini yarıp dışarıya çıkan, kendini başkalarına ispat etmek için kişinin ömrünü tüketen bir canavar. yine de bir mısır gezisi fena olmaz hani. neyse, insanı korkutan en büyük şeylerden biri ölüm olsa gerek. herhangi bir "öteki dünya" inancım olmasa da bu beni hiç korkutmuyor sanırım. dünyanın daha güzel bir hal alması için attığımız küçük adımların bizleri bu kadar rahatlatabileceği aklımın ucundan geçmezdi. çok rahatım, çok keyifliyim... daha ne olsun!

yani bilemiyorum şimdi buna ne demek lazım.
misal, bir başucu kitabım var, ilk göz ağrım düşünün, neredeyse bir yıl ikna etmeye çalıştım adamı. üniden ressam bir hocam var ( adam bile bana yapılanları hazmedemedi, yazmam orada seni okumak yetiyor, dedi. ) sonra burada avukatım var, güzel kız kardeşlerim var, evli mutlu ahbaplarım var, ödülleri ile kıvanç duyduğum reklamcı bir sevdiğim var, öğretmenler tayfası ile ölümüne yoldaşız zaten milenyumun kaybedenleri olarak, film ve gif arşivimi zenginleştiren cool biri var, cici mı cici bıcır bıcır candan öte bir canım var , sırf benim için kod yazan yazılımcı dostum var, var da var . üstelik her fırsatta hem reelde hem telde hem burada görüştüğüm. istanbul'da kendim yapıyorum zirvelerimi, ben gelemezsem onlar geliyor bana daha ne olsun? küstürdüğünüz canlarımı da ekşi'de görüyorum, iyiler ya.

ee, tabi arada çürük elmalar çıksa da onlar da işin tuzun biberi . üslubunu beğendiğim her yazara cinsiyetsiz bir şekilde sadık bir okur , iyi bir arkadaş olurum ya ama alacağımı fazlasıyla aldım sanırım. sizleri iyi tanıyorum ve bu bana yetiyor. ha, benle tanışsanız ne tanışmasanız ne dimi, hiç .

pasaklı insanların kendini avutmak için "öğrenci evinde hijyen mi olurmuş" gibi cümlelerle kendilerini kandırdıkları gerçeğini hatırlatan hede. öğrencisin diye pasaklı olmak zorunda mısın? tabiki hayır

"üşüyorum, kapama gözlerini... " misrasi ile ahmed arif'in tarifini yaptigi durumdur.

(bkz: hasretinden prangalar eskittim)

"evet, biliyorum nereden geldiğimi
daim aç bir alev gibi
yakıp tüketirim kendimi
ışığa döner anladığım herşey
'geride bıraktığım ne varsa kül
ateş benmişim demek'"

friedrich nietzsche / ecce homo